فیلم| حمله اتمی به هیروشیما و ناکازاکی؛ فاجعه‌ای جهانی که آمریکا رقم زد
۶ آگوست مصادف با هفتاد و ششمین سالروز بمباران هیروشیماست؛ فاجعه‌ای که آثار آن همچنان بر مردم این منطقه پابرجاست.
بمباران هیروشیما و ناکازاکی از سوی آمریکا در طول جنگ جهانی دوم و در روز‌های ۶ و ۹ آگوست سال ۱۹۴۵ به عنوان نخستین استفاده از بمب اتمی در جنگ به شمار می‌رود.
ده‌ها هزار نفر بر اثر انفجار اولیه این بمباران‌ها کشته شدند و تعداد بسیاری نیز تحت تاثیر اشعه‌های رادیواکتیو ناشی از آن قرار گرفتند.
نقطه عطف جست وجو برای انرژی اتمی در تا ژانویه ۱۹۳۹ و ۸ ماه پیش از آغاز جنگ جهانی دوم روی داد.
اما درباره آغاز فعالیت‌های اتمی آمریکا باید گفت، در حالی که درگیری یک جنگ در اروپا و جنگی یگر در اقیانوس آرام بود، تلاش‌های علمی خود را در این زمینه آغاز کرد و این موضوع ۳۷ مورد تاسیسات را در سراسر این کشور با ده‌ها لابراتوار دانشگاهی و ۱۰۰ هزار نفر را در بر می‌گرفت.
سه روز پس بمباران اتمی هیروشیما یعنی در تاریخ ۹ آگوست ۱۹۴۵، آمریکا شهر ناکازاکی ژاپن را هم به همین شیوه ویران کرد.
در بمباران هیروشیما ۱۴۰ هزار نفر در لحظه اصابت بمب اتمی جان خود را از دست دادند و هزاران نفر دیگر بعد‌ها بر اثر جراحات و بیماری‌های حاصل از رادیواکتیو جان خود را از دست دادند.
بمب اتمی معروف به «مرد چاق» در ناکازاکی فرود آمد به کشته شدن ۷۵ هزار نفر منجر شد.
به گزارش «رویترز و تی اند اف»، مطالعات و شواهد نشان می‌دهد که در هیروشیما ۱۰۰ درصد افرادی تا شعاع ۵۰۰ متری، ۹۰ درصد افراد تا شعاع ۱۰۰۰ متری، ۵۰ درصد افراد تا شعاع ۱۵۰۰ متری و ۱۰ درصد افراد تا شعاع ۲۰۰۰ متری محل فرود بمب اتمی آمریکا جان خود را ازدست دادند؛ این آمار تقریبا با آمار ناکازاکی برابری می‌کند.
بدن افرادی که تا شعاع یک کیلومتری این انفجار و در فضای باز وجود داشتند بر اثر فشار موج انفجار و گرمای حاصل از انفجار به طور کامل متلاشی شده بود.
بیشتر ساختمان‌ها در این مناطق که مسکونی هم بودند بر اثر موج انفجار به طور کامل تخریب و بسیاری از ساکنان این مناطق بر اثر سوختگی جان خود را از دست دادند.
پوست افرادی که تا شعاع ۱.۵ کیلومتری محل اصابت بمب اتمی حضور داشتند بر اثر تخریب بافت‌های زیرین پوست ناشی از پرتوهای رادیو اکتیوی از بین رفت؛ این افراد پس از چندماه دچار عوارض پوستی از جمله «گوشت اضافه» شدند.
در هیروشیما بیش از ۹۰ درصد پزشکان و کارمندان کادر درمانی جان خود را از دست دادند؛ همچنین بسیاری از افردی که مجروح شده بودند به دلیل نبود تیم‌های امدادی و پزشکی یک یا دو روز پس از انفجار بر اثر جراحات وارده و خونریزی جان خود را از دست دادند.
نکته حائز اهمیت این است که شهروندان این دو شهر افراد غیر نظامی بودند و زنان و کودکان زیادی بر اثر این حملات جان خود را از دست دادند؛ پس از این بمباران‌ها، بازماندگان برای تامین غذا و نیاز‌های ضروری دچار مشکلات شدید شده بودند.
خسارات و تبعات وارد شده به این دو شهر تمامی نداشته و هنوز هم آثار استفاده از بمب اتم را می‌توان در این دو شهر دید؛ این تبعات از سه مرحله تشکیل شده‌اند.
مرحله نخست سرطان خون بود؛ اولین بیماری بدخیم حاصل از مواد رادیو اکتیو که ظهور آن در این دو شهر از سال ۱۹۴۹ میلادی بود؛ مرحله میانی، که شامل گسترش انواع سرطان می‌شد و مرحله نهایی که سرطان مادام العمر برای کودکانی بود که این بمباران را تجربه کردند و به طور مادام العمر دچار سرطان‌های گوناگون شدند.
همچنین بسیاری از افراد هم دچار بیماری‌های روانی مانند افسردگی و اختلال‌های اضطرابی شدند.
بنابراین، پیامد‌های انسانی ناشی از بمباران اتمی متوقف نشده است؛ هنوز هم سالانه افراد زیادی بر اثر بیماری‌های وخیم ناشی از مواد رادیو اکتیوی جان خود را از دست می‌دهند.
در اوایل سال ۱۹۴۵، بسیاری سعی کردند تعداد جانباختگان را تخمین بزنند، اما فقط تعداد جانباختگان حاصل از انفجار‌های بمب اتم به تنهایی کافی نیست، بلکه تعداد افرادی که بر اثر تاثیرات ناشی از انفجار این دو بمب جان خود را از دست داده اند، هم اهمیت دارد.
آمار کشته شدگان از ۱۱۰ هزار نفر (اعلام شده توسط ارتش آمریکا) تا ۲۱۰ هزار نفر متغیر است.
هدف آمریکا از این بمباران، نمایش قدرت ویرانی خود با استفاده از بمب اتمی برای نابودی کامل یک شهر به ژاپن، شوروی و تمام دنیا بود.
این بمب‌های ویران کننده به قدری آتش و دود تولید کرده بودند که حتی چندین ساعت بعد از انفجارها، هواپیما‌های شناسایی که برای عکسبرداری از میزان تخریب این شهر‌ها اعزام شده بودند به دلیل دود زیاد قادر به ثبت تصاویر از این شهر‌ها نبودند.
حتی کسانی که به صورت زمینی این منطقه را دیدند تصور می‌کردند که این ویرانی‌ها حاصل چندین حمله و بمباران هستند و نه یک بمب.
این مناظر پس از بمباران افراد را به دلیل ویرانی کامل به شوک فرو برده بود.
بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی که نخستین مورد استفاده از بمب‌های اتمی بود، خوشبختانه تاکنون تکرار نشده است و البته به قانون، دستورالعمل، قطعنامه و توافقی بین المللی و الزام آور برای ممنوعیت تولید و ارتقای تسلیحات اتمی نشد.
باید توجه داشت که بمب‌های اتمی فعلی ۳۰۰۰ برابر مخرب‌تر از انواع به کار رفته در هیروشیما و ناکازاکی هستند.
